امین‌رضا کمالیان؛ عضو هیئت‌علمی دانشگاه سیستان‌وبلوچستان با بیان اینکه گسترۀ کارِ فردی در حوزه‌های محدودی خلاصه می‌شود، گفت: فردگرایی در حوزۀ پژوهش و تحقیق اثرگذاری محسوس و ملموسی ندارد حتی اگر فرد محقق خلاقیت بالایی داشته باشد.
وی تجمیع‌افکار را از ارکان پیشرفت دانست و افزود: تنها در قالب کارِ گروهی می‌توان همۀ جوانب موضوع را کارشناسانه بررسی کرد و تخصصی‌ترین اقدام را انجام داد. از سوی دیگر، در کارِ گروهی اولویت‌ها منطقی‌تر انتخاب می‌شوند؛ ضمن آنکه ذهن افراد نیز به دلیل مباحثه، ایده‌پرورتر خواهد شد.
کمالیان افزایش سرعت و کیفیت نتایج را از دیگر مزایای کارِ گروهی برشمرد و ادامه داد: شناخت کامل همۀ حوزه‌های مورد نیاز، تسلط بر بخش‌های تخصصی و همچنین درک صحیح از پذیرش نتایج در فرهنگ بومی، از دیگر مزیت‌های کاری گروهی است.
این محقق رشتۀ مدیریت تحول، تمرکز امکانات در کلانشهرها را یکی از آفت‌های حوزه کارِ گروهی دانست و گفت: این تمرکز، از سویی زمینه‌ساز تراکم نیروهای نخبگانی در کلانشهرها می‌شود و از سوی دیگر، استان‌ها را از تفکر نخبگانی محروم می‌کند. این روند با افزایش فاصلۀ پیشرفتی بین کلانشهرها و مناطق دیگر، به تدریج رسیدن به توسعۀ پایدار را دشوارتر می‌کند.
عضو هیئت‌علمی دانشگاه سیستان‌وبلوچستان خاطرنشان کرد: بهترین حالت این است که مشکلات هر استان توسط محققان بومی حل شود چراکه این افراد علاوه بر دانش، آشنایی بالایی با فرهنگ آن منطقه داشته و حس مسؤولیت بیشتری دارند. در برخی موارد نیز که تخصص لازم در استان وجود ندارد، می‌توان با ایجاد رابطۀ نظام‌مند با دانشگاه‌های بزرگ و تشکیل گروه‌های پژوهشی با حضور متخصصان بومی و محققان این دانشگاه‌ها، مشکل را حل کرد.
وی اضافه کرد: این ارتباطات سبب می‌شود دانشگاه‌های شهرهای دیگر نیز به تدریج تقویت شوند و اعتمادبه‌نفس بیشتری برای اثرگذاری و حضور فعال در جامعه پیدا کنند و سازمان‌ها و نهادهای درون‌استانی نیز اطمینان بیشتری به دانشگاه‌های خود داشته باشند.
کمالیان با اشاره به اینکه نمی‌توان همۀ کشور را با یک طرح به توسعه رساند، یادآور شد: برخی مناطق کشور، قابلیت‌های اولیه فناوری را ندارند؛ به همین دلیل نیازمند ایجاد زیرساخت مناسب هستند. حتی استارتاپها نیز باید براساس مقتضیات موجود راه‌اندازی شوند. به عبارت بهتر، در این مناطق، در گام اول باید ظرفیت‌ها و مزیت‌های نسبی احصا شود و سپس با برنامه‌ریزی دقیق، گروه پژوهشی مناسب با حضور تخصص‌های متنوع و مرتبط تشکیل شود. از سوی دیگر، نظارت کارشناسانه باید در همۀ مراحل وجود داشته باشد تا هدررفت هزینه و انرژی وجود نداشته باشد و توان موجود در جهت صحیح بکار گرفته شود.
عضو هیئت‌علمی دانشگاه سیستان‌وبلوچستان در پایان با اشاره به اینکه دانشگاه‌های کوچک، ایده‌های بزرگ دارند، تصریح کرد: برقراری ارتباط بیشتر با دانشگاه‌های بزرگ و تعریف پروژه‌های مشترک، تدوین سیاست‌های تشویقی و ارائه تسهیلات ویژه و همچنین حمایت معنوی، می‌تواند اعتمادبه‌نفس این دانشگاه‌ها را برای نقش‌آفرینی در جامعه افزایش دهد.