در حال کلی دو نوع ریسک نقدینگی وجود دارد:
ریسک نقدینگی تامین مالی یا ریسک وجه نقد که یکی از نگرانی‌هایی است که شرکت برای پرداخت صورت‌حساب‌ها و بدهی‌های خود دارد.
ریسک نقدشوندگی دارایی‌ها یا ریسک نقدینگی بازار، ناتوانی خروج از یک وضعیت مالی یا عدم امکان فروش یک دارایی است. ریسک نقدینگی بازار، مالکیت املاک و مستغلاتی است که به دلیل شرایط بد بازار به فروش نمی‌رسند.
ریسک نقدشوندگی بازار از ساختار خرد نشات می گیرد. برای مثال، بازارهای فرابورس بازارهای کم عمق هستند به این معنا که خریداران و فروشندگان کمی در معاملات شرکت می کنند و این امر فروش دارایی‌ها را دشوار می کند. دارایی‌های مرکب، غیر نقد شونده هستند و فروش این دارائی ها دشوار است. این که یک دارایی به چه اندازه قابل معامله است و چقدر طول می‌کشد تا آن را بفروشیم، روی نقدینگی موثر است.
اندازه گیری ریسک نقدینگی شامل شکاف قیمت پیشنهادی خرید و فروش، اندازه، موقعیت و انعطاف پذیری بازار است. دارایی‌ها با نقد شوندگی کمتر به طور معمول شکاف قیمت پیشنهادی خرید و فروش وسیع‌تری دارند. بازارهایی که انعطاف پذیری کمتر دارند در موقعیت‌هایی که بازار کم عمق است، نقد شوندگی کمی دارند.
یکی از راه های متداول برای گنجاندن ریسک نقدینگی بازار درمدل ریسک مالی، تعدیل مقیاس با اضافه کردن نیمی از شکاف قیمت پیشنهادی خرید و فروش است. برای مثال یک سرمایه گذار در موقعیت 1 میلیون دلاری در یک سهم با قیمت فروش 4.20 دلار و قیمت خرید 6. 19قرار دارد. درصد شکاف قیمت پیشنهادی خرید و فروش 4% است (20/(6.19-4.20)). حاصل ضرب 1 میلیون دلار در نصف درصد شکاف قیمت پیشنهادی خرید و فروش 20000 دلار (%2*1000000) می‌شود. اگر سرمایه گذاران نیاز به فروش موقعیت داشته باشند هزینه ی نقدینگی 20000 دلار می‌شود که نقد شوندگی این موقعیت توسط ارزش ریسک تعدیل شده است.