اگر منطقه آسایش‌تان را ترک نکنید، هیچ چیز نخواهید آموخت!

 زمانی که می خواهید برای یک جمع صحبت کنید، زانوهای‌تان قبل از رسیدن به تریبون شروع به لرزیدن می کنند. دوست دارید ارتباطات خود را در شبکه‌های اجتماعی گسترش دهید، اما شاید ناخن‌های‌تان را تا انتها بجوید ولی با غریبه‌ها صحبت نکنید. با اینکه می‌دانید صحبت کردن در جلسات و دادن ایده باعث پیشرفت شما در محل کارتان می شود، اما حرف نمی‌زنید چون می‌ترسید اشتباه کنید.

 باید بدانید که نظیر چنین موقعیت‌هایی که از نظر حرفه ای و کسب و کار مهم تلقی می شوند، اما برای شما وحشتناک به نظر می رسند، فراگیر شده اند. آسان ترین پاسخ رفتاری به این شرایط، اجتناب از قرارگیری در آن است! بدیهی است که کسی دوست ندارد خود را در معرض استرس قرار دهد در حالی که مجبور به انجام آن نیست.

این مسائل و وظایف شاید ناخوشایند باشند اما بسیار ضروری و حایز اهمیت هستند. شما هزمان که در حال رشد در شغل یا کسب و کار خود هستید و یاد می گیرید، دائما با موقعیت هایی روبرو می شوید که باید رفتار خود را با آن تطبیق دهید، این امر فقط بخشی از واقعیت دنیایی است که امروزه در آن مشغول به کار هستید. مسلما بدون مهارت و شجاعت برای قدم برداشتن، تمام فرصت های مهم پیشرفت را از دست می دهید! بنابراین چگونه به عنوان یک فرد حرفه ای، می توانید زندگی خود را با اجتناب از وظایف ناخوشایندی که برای حرفه شما مفید هستند، متوقف کنید؟

با خودتان صادق باشید

زمانی که فرصت سخنرانی در یک کنفرانس بزرگ را رد کردید، واقعا به دلیل نداشتن وقت کافی بود؟ یا می ترسیدید که روی صحنه بایستید و صحبت کنید؟ یا زمانی که با یکی از همکاران تان که شما را مدام تضعیف روحیه می کرد، روبرو نشدید، آیا واقعا به این دلیل بود که احساس می کردید او بالاخره خسته می‌شود و دست از این کار بر می دارد یا حقیقت امر این بود که از درگیری های احتمالی وحشت داشتید؟

یک کاغذ بردارید و بهانه هایی را که برای فرار از موقعیت های خارج از محدوده راحتی تان می‌آورید را فهرست کنید و از خودتان بپرسید که آیا آن ها واقعی هستند؟ در نظر بگیرید که اگر شخص دیگری همین بهانه ها را در مورد رفتار خود به شما ارائه کند، آیا آن ها را بهانه یا دلایل موجهی به حساب می آورید؟

پاسخ این سوال همیشه روشن نیست. اما هرگز نمی توانید بر بی تحرکی خود غلبه کنید اگر در قدم اول در مورد انگیزه های درونی با خودتان صادق نباشید.

سپس، رفتارهای‌تان را برای خودتان حل و فصل کنید. اصولا تعداد بسیار کمی از افراد در تک تک حالت های یک موقعیت کاری، با استرس های وحشتناک دست به گریبان هستند! به طور کلی ممکن است شما برای گفت و گوهای کوچک مشکل داشته باشید، اما اگر موضوع صحبت موردی باشد که در مورد آن اطلاعات زیادی دارید، این کار برای شما آسان تر خواهد بود!.یا ممکن است برای ارتباط برقرار کردن و گسترش شبکه های ارتباطی مشکل داشته باشید و فقط در حالتی بتوانید ارتباط بگیرید که در یک شبکه و محیط بسیار کوچک قرار بگیرید.

بنابراین این فرصت ها را شناسایی کنید، از مزایای آنها استفاده کنید، آن‌ها را تصادفی تلقی نکرده و ساده از آن عبور نکنید!

سال‌هاست که مشاورین کسب و کار با افرادی در ارتباط هستند که تلاش می کنند از محیط های کار یا زندگی روزمره خود خارج شوند و چیزی که در نهایت مشخص شده این است که اغلب افراد آزادی عمل بیشتری نسبت به آنچه تصور می کنند، در همان محیط ها دارند، که می توانند از آن برای کم کردن استرس و علاقه مند شدن به وظایف سخت استفاده کنند.  

افراد می توانند راهی را برای اصلاح کارهایی که باید انجام دهند، بیایند تا با اجرای آن، با شرایط همیشگی به گونه ای کنار بیایند که ناراحتی ها را به حداقل برساند و وظایف را به نوعی خوشایند کند. برای مثال، اگر شما فردی هستید که در یک محیط بزرگ با گروه های مختلف کاری شلوغ و پر سروصدا کار می کنید، برای صحبت با افراد مورد نظرتان یک گوشه خلوت از آن محیط را پیدا کنید و یا بیرون از راهرو یا ساختمان قرارهای ملاقات‌تان را انجام بدهید. همچنین اگر از سخنرانی های عمومی و رویدادهای شبکه ای ترس دارید، اما در گروه های کوچک احساس راحتی بیشتری می کنید، پس به دنبال فرصت هایی باشید تا با گروه های کوچکتر جلسه بگذارید یا حتی با کسانی که می خواهید با آن ها ارتباط برقرار کنید، در یک رستوران یا کافی شاپ قرار بگذارید.

در نهایت، گام بردارید

برای خروج از منطقه راحتی خود، باید قدمی بردارید. حتی اگر ناراحت کننده باشد! مکانیزم هایی را ایجاد کنید که شما را مجبور به پذیرش شرایط بهتر کند و در نهایت ممکن است به این نتیجه برسید که همه چیز آنقدری که فکر می کردید ترسناک نبود.

برای مثال، کسی تعریف می کرد که: «من سابقه ترس از سخنرانی در جمع را دارم، در مقطع کارشناسی ارشد، در کلاس سخنرانی عمومی شرکت کردم و استاد از ما خواست که در آن جلسه با استفاده از یادداشت ها، سخنرانی کنیم. بعد از جلسه سوم یا چهارم، از ما خواسته شد که یادداشت ها را تحویل بدهیم و بدون آنها صحبت کنیم! تقریبا همه ما از این دوره وحشت داشتیم، اما می دانید چه شد؟

ما توانستم!

من خوب ظاهر شدم و بقیه هم همینطور! در واقع صحبت کردن بدون یادداشت، بسیار موثرتر بود و صحبت ما را طبیعی تر و معتبرتر جلوه می داد، اما بدون این مکانیزم اجباری، شاید هرگز من گام به گام عمل نمی کردم و از منطقه آسایش و راحتی خود بیرون نمی رفتم!

با قدم های کوچک شروع کنید

به جای اینکه مستقیما در یک رویداد بزرگ صحبت کنید، در کلاس های سخنرانی عمومی شرکت کنید! به جای صحبت در جلسات شرکت در حضور همکاران باسابقه و قدیمی تر، در جلسات کوچک تر و با هم رده های خودتان صحبت کنید تا احساس افراد را در زمان صحبت کردن تان ببینید و هم چنین احساس خودتان را نسبت به گفتگو و تعامل با بقیه همکاران درک کنید.

ممکن است دچار لغزش شوید، اما باور کنید که مشکلی نیست! این تنها راهی است که می توانید یاد بگیرید! به ویژه اگر بتوانید درک کنید که گام های اشتباه، اجتناب ناپذیر و حتی ضروری هستند، آنها بخشی از فرآیند یادگیری محسوب می شوند.

در نهایت حتی اگر در شرایطی خارج از منطقه آسایش و راحتی تان، احساس ناتوانی و استرس شدید می کنید، باید بدانید که شما بیش از آنچه فکر می کنید قدرت دارید، بنابراین آن را امتحان کنید. با خودتان صادق باشید، رفتار خودتان را انتخاب کنید و گام بردارید! مسلما در آینده از اینکه به خودتان فرصت رشد، یادگیری و گسترش رفتار حرفه ای را دادید، خوشحال خواهید شد.

مترجم: عاطفه جولانی (کارشناس ارشد)

برگرفته از  www.hbr.org