محیط کارتان را برای شکست، امن کنید!

این که اکثر استارتاپ ها یا حتی کسب و کارها با شکست مواجه می شوند، امری بدیهی است! بیش از نیمی از مشاغل کوچک در پنج سال اول دچار شکست می شوند و دو سوم کسب و کار ها نیز در 10 سال اول. در حالی که توجه به عواملی مثل تجربه و بودجه می تواند به کاهش خطر شکست کمک کند، اما هیچ ایده ای مصونیت کامل ندارد.

بزرگترین شرکت ها از جمله گوگل پلاس، گوگل گلس، پروژه ی لون، پروژه ی اعتباری فیسبوک، آمازون فایر فون و ... همگی اشتباهات بزرگی مرتکب شدند. البته در برخی موارد، این اشتباهات، راه را برای فناوری های شگفت انگیزی باز کرد. در واقع رسیدن به اهداف جدید موجب شد که همه شکست های این مسیر را فراموش کنند، زیرا این شرکت ها یاد گرفتند که چگونه رویکردهای «امن تر بودن در برابر شکست» را در خود ایجاد کنند، در واقع روش هایی که به آن ها اجازه می داد شکست ها را بپذیرند و از آن ها برای رشد استفاده کنند.

در محیط های کاری امن برای شکست، با اینکه تیم ها از شکست خوردن در امان نیستند، اما چنین محیطی افراد را به سمت درس گرفتن از «نشدن» ها تشویق می کند.

در واقع این کار با ایجاد سیستمی انجام می شود که به تیم شما اجازه می دهد تا تلاش کند، اشتباه کند، یاد بگیرد، تکرار کند و این فرآیند را تا زمانی که به موفقیت دست یابد، تکرار کند! شرکت هایی که رویکرد «امن بودن در برابر شکست» را اتخاذ کرده اند، موفق به ایجاد روش هایی شده اند که به آن ها امکان نوآوری و بهبود فرآیندهای کلی را می دهد. به یاد داشته باشید که درهای جدید موفقیت زمانی باز می شوند که سازمان ها در نحوه تلاش کردن، شکست خوردن، یادگیری و تکرار چرخه ها تجدید نظر کرده و آن ها را اصلاح کنند.

بسیاری از مردم متوجه این امر نیستند که موفقیتی که در اطرافیان خود می بینند، در واقع قله یک کوه یخی است که دامنه آن پر از شکست و تلخی های پنهان است. با این حال راه هایی برای ایجاد یک محیط کاری امن برای تحمل شکست وجود دارد:

1- ایجاد شفافیت در کسب وکار و سازمان

شفافیت و همسویی در سراسر سازمان امری بسیار مهم و حیاتی است. شفافیت فقط به اطمینان از دسترسی به داده ها اشاره نمی کند، بلکه به تجهیز مداوم تیم برای تصمیم گیری های کامل نیز اشاره دارد. در بهترین حالت عملی، شفافیت شامل قابل درک کردن داده هاست. در یک سازمان منظم و ایمن، نه تنها یک داشبورد کاری برای هر نقطه از سازمان ارائه می شود، بلکه جلسات تاکتیکی هفتگی و البته همگام سازی ماهانه استراتژی ها را نیز برنامه ریزی می کنند تا اطمینان حاصل شود که تمام اعضای تیم، در عین درک دلایل پشت اهداف اصلی شرکت، وظایف روزانه خود را نیز درک می کنند و متوجه هستند که هرکدام از آن ها بخشی از تصویر بزرگتر محسوب می شوند. بنابراین شفافیت و همگام سازی، ابزارهایی را در اختیار اعضای تیم قرار می دهد که در صورت لزوم بتوانند ریسک های حساب شده را بپذیرند، هم چنین آن ها را به اطلاعات کافی در مورد عملکردها و اهداف مسلح می کند که در زمان مورد نیاز، بتوانند عکس العمل های مناسب را نشان دهند و مهم تر از همه، در مواجهه با شکست، در افراد اعتماد به نفس و اعتماد به شرکت را ایجاد می کند.

فراموش نکنید که ریسک های حساب شده، ضروری هستند! زیرا شما باید اهمیت آنچه را که می خواهید به دست آورید در زمینه ی اهداف بزرگتر بدانید و پیامدهای تاخیر در رسیدن به هر یک از اهداف را نیز، درک کنید. این مسئله، اشتیاق شما را برای رویارویی با ریسک ها تغییر می دهد که در نهایت می تواند استراتژی کلی شرکت را برای حل یک مساله خاص، تغییر دهد.

راه اندازی یک کسب و کار، همه افراد درگیر در آن را در یک جهت همسو می کند، همانطور که کسب و کارها رشد می کنند، برخی از افراد تمایل دارند که وظایف را نادیده بگیرند و کارها را به تاخیر بیندازند.

به عنوان مثال اگر وظیفه ی ساختن یک پل بر عهده ی شما باشد اما ندانید این پل را قرار است برای عبور چه چیزی بسازید و یا از زیر آن چه چیزی قرار است عبور است، نمی توانید تمام تمهیدات لازم را برای کاهش خطرات پل و بیشترین بازدهی آن، بیندیشید و به کار بگیرید، بنابراین تا وقتی ندانید حتی این پل چه نوع آب و هوایی را قرار است تحمل کند، نمی توانید به اهداف ناشی از ساخت آن دست یافته و پیامدهای ناشی از شکست آن را نیز درک نخواهید کرد.

حال اگر شما اهداف و تصویر بزرگ یک کسب و کار را درک نکنید، ممکن است در طراحی یا زمان بندی پروژه ها شکست بخورید و هرگز نتوانید منطقه ای را انتخاب کنید که تبدیل به نقطه ی امن سازمان در زمان شکست ها باشد.

2- ایجاد انگیزه برای خودمختاری و درونی کردن حوزه های کنترل

اگر شما باور داشته باشید که نتیجه از دست شما خارج است، دنیایی از داده ها نمی تواند به شما کمک کند تا انتخاب درستی داشته باشید. باید قبول کنید که بسیاری از مشکلات واقعا خارج از کنترل شما هستند اما نه همه ی آن ها! رسیدن به این باور که نتیجه را نمی توان تغییر داد، باعث می شود که شما در تصمیم گیری ها تاثیر کمتری داشته باشید. زمانی که کسی کنترل و اختیار یک مسئله را در دست داشته باشد، می تواند به جای اینکه احساس درماندگی کند، نتیجه ای را که به دنبال آن است، تجسم کند. مهم تر از آن، شانس خود را برای تبدیل شکست مطلق به ضربه های کوچک بازدارنده، بالا می برد، فقط به این دلیل که اعتماد به نفس «تلاش کردن برای به نتیجه رسیدن» به شما داده شده است.

دو نوع کنترل وجود دارد: کنترل عملی و کنترل روانی!

کنترل عملی ساده ترین راه حل برای شماست: ایجاد استقلال! برای این کار کافی است اطمینان حاصل کنید که یک تیم با یک وظیفه ی خاص، تمام مجموعه الزامات مورد نیاز برای تکمیل آن هدف را، تحت کنترل خود داشته باشد.

اگر در مجموعه های محافظت شده ای مانند «برندها» که هر کدام از مهندسان، طراحان، تحلیلگران و متخصصان بازاریابی تشکیل شدند، به این مسئله نگاه کنید، هریک از این بخش ها به عنوان یک سازمان کوچک، با استقلال کامل برای طراحی استراتژی هایی برای رسیدن کل سازمان به هدف کلی برند، عمل می کنند. در این حالت حوزه کنترل آن ها بزرگ تر بوده و کمتر با مشکلات ناشی از وابستگی به منابع خارجی مواجه می شوند.

3- افزایش مسئولیت افراد در طول زمان

کنترل روانی، کمی پیچیده تر است، زیرا ماهیت روانی دارد. باید این مسئله را در نظر داشته باشید که شما همیشه با خطرات خارجی روبرو خواهید شد: تغییرات ژئوپلیتیکی، رقابت، بیماری ها و غیره...! مسلما هرچه چالش های سر راه بزرگ تر باشد، حفظ خوش بینی در مواجهه با این خطرات بزرگ سخت تر است! پس بهتر است فرآیندهایی ایجاد شود که مسئولیت فرد را در طول زمان ایجاد کند، در این حالت شکست های اولیه، کوچک تر خواهند بود. مسلما شما یک راننده ی کارآموز را در شروع کار، پشت یک ماشین سنگین نمی نشانید! مسلما منطقی تر است که افراد ابتدا با یک ماشین سبک تر که در صورت تصادف هزینه ی کمتری نیز تولید کند، آموزش دهید و به مرور زمان به آن ها خودمختاری فزاینده بدهید زیرا نظم و مهارت بیشتری را نشان خواهند داد.

4- قبول شکست از نظر درون سازمانی

مسلما هیچکس با عقب نشستن، به طور واقعی شکست را درک نکرده و فضای ایمن تر را نیز درک نخواهد کرد. اما درک واضح شکست به عنوان بخش مهمی از موفقیت سازمانی، احساس ترس را کاهش می دهد. در بسیاری از شرکت ها، امروزه، شکست خوردن بخشی از فرآیند کار محسوب می شود و هیچ کس در زمانی که کارها خوب پیش نمی رود، احساس ترس نمی کند. از سوی دیگر زمانی که همه چیز به خوبی پیش می رود، عملکردها بهبود بخشیده نمی شوند. معمولا در شرکت ها سلسله مراتب به این شکل عمل می کند که کسانی که مسئولیت پذیر باشند، بدون سرزنش شدن، نتیجه اعمال خود را می پذیرند، اما کسانی که همیشه در حال انکار کردن هستند، با سرزنش کردن دیگران، نقص های خود را در وجود بقیه افراد پیدا کرده و از بار مسئولیت شانه خالی می کنند.

زمانی فضای ایمن تر در کسب و کار شما پدید می آید که افراد بدون ترس از سرزنش شدن، اشتباهات خود را بپذیرند، در این حالت شما می توانید وقت خود را صرف این کنید که بفهمید چه چیزی اشتباه بوده است نه چه کسی! بنابراین اگر به جای گشتن مداوم به دنبال مقصر و عوض کردن تصمیم گیرنده ها، روش های تصمیم گیری را تغییر دهید، چیزهای بیشتری به دست می آورید.

در نهایت، می بایست به جای اینکه به شکست به عنوان یک باخت نگاه کنید، شکست را از دریچه پیروزی نهایی ببینید. وقتی شکست را به جای پس زدن مداوم، بپذیرید، کم کم شروع به تشخیص آن به عنوان یک دارایی و تجربه گران بها خواهید کرد. شکست تقریبا همیشه با فرصتی برای بهبود و موفقیت همراه است.

ممکن است شما تا بزرگ ترین موفقیت تان، به اندازه ی یک شکست فاصله داشته باشید! بنابراین هرگز نمی توانید پیش بینی کنید که چه زمانی یا در کجا این اتفاق رخ خواهد داد اما می توانید محیطی را ایجاد کنید که در آن، شکست های پی در پی شما را از نتایج دلخواه تان دور نکند! بلکه شما را به سمت موفقیتی که به دنبال آن هستید سوق دهد.

مترجم: عاطفه جولانی (کارشناس ارشد)

برگرفته از www.entrepreneur.com